روش اثبات نظریه ی نسبیت عام
در سال 1919 آرتور ادینگتون ، ستاره شناس انگلیسی، از یك كسوف كامل خورشید عكسبرداری نمود . این كار در جزیره ی « پرنسیپ » در ساحل غربی آفریقا صورت گرفت . او می خواست تغییرات ظاهری در موقعیت های شناخته شده ی بعضی ستارگان در هنگام نزدیك شدن به خورشید مشاهده كرده و بدین ترتیب نظریه ی نسبیت عام اینشتین را اثبات كند . تصویر نهایی حاكی از تغییراتی در مكان ظاهری ستارگان نزدیك به خورشید بود . بنابر این اثبات شد كه اشعه ی نور ستارگان دوردست توسط جاذبه ی خورشید خمیده می شوند و بدین ترتیب نظریه ی نسبیت عام اینشتین ثابت شد .
 
نسبیت خاص
در سال 1905 میلادی اینشتین نظریه ی نسبیت خاص خود را منتشر كرد .. طبق این نظریه تنها چیزی كه در جهان ثابت ست سرعت نور در خلا بوده و تمام چیزهای دیگر مانند سرعت ، طول ، جرم و گذشت زمان مطابق با چارچوب مرجع [دیدگاه خاص ] شخص ، تغییر میكنند . با این نظریه تعدادی از مسائلی را كه مدت ها ذهن فیزیكدانان را به خود مشغول كرده بود حل شدند . معادله ی معروف این نظریه E=MC² است كه در آن انرژی (E ) برابر است با حاصلضرب جرم (m ) در مجذور سرعت نور (c )
 
 
زمان نسبی
طبق نظریه ی نسبیت خاص زمان مطلق [ثابت ] نیست . بنا بر این نظریه ، هرچه حركت خطی جسم افزایش یابد ، زمان برای آن جسم كند تر می شود . این نظریه با استفاده از دو ساعت اتمی كه یكسان تنظیم شده بودند ثابت شده است . برای اینكار یكی ازساعت ها را در زمین نگه داشته و دیگری را در یك هواپیمای جت بسیار سریع قرار می دهند . بعد از مقایسه می بینیم كه ساعت روی زمین همیشه كمی جلوتر از ساعت درون جت است .
 
 
 
تصویر